حقیقت

سلام...

باز هم از این حرف های مسخره که دلم دوباره گرفته و اصلا نمی خوام با هیچ کس صحبت کنم و می خوام تو تنهایی خودم باشم و ....

درست هبرای خودم مسخره و تکراری شده اما از گفتنش یا نوشتنش احساس بدی ندارم . احساس خوشاین یا دلپذیری هم ندارم اما...

آخه من باید چی کارکنم؟؟؟ اون از اون حرف های اون شب تو ماشین که تمام فکر و ذکرم رو مشغول کرده و هنوز هم به نتیجه ای نرسیدم .  بالاخره چه فرقی بین ....

چرا هر کس ۱ نظر متفاوت داره؟؟ چرا خودم به ۱ نتیجه ی درست نمی رسم؟؟؟ چرا ۱ نفر جلوم سبز نمیشه و حرف درست و قانع کننده رو به من می زنه؟

چرا این محبت خرج شدنیه؟؟؟؟؟؟؟؟؟ چرا فرق می کنه؟؟؟؟ چرا مثل ۱ امتحان سخت میمونه؟ پس بالاخره کی باید من ببینم ؟؟؟

چرا هیچ وقت نشده من حرفم رو کامل کامل به ۱ نفر بزنم؟؟حتی ۹۰ ٪ هم باهاش حرف زدم اون هم ۲ ساعت توی ۲ زمان متفاوت برام حرف زد اما من نگفتم.... حقیقت

بازهم من کنار اومدم.... مثل همیشه 

چه جالب....